Maandag 18 Mei De terugreis

Omstreeks half 10 waren wij zondag ochtend klaar. Na het hele huis nogmaals nagekeken te hebben of we echt niets vergeten waren, besloten we maar richting airport te rijden. De heenreis verliep prima, bij Orlando aangekomen reden we de afslag van Alamo voorbij. Gelukkig was er een stukje verder nog een. Het inleveren van de auto verliep vlotjes, erg vlot. Je stapt uit, terwijl je nog in rij staat, iemand van Alamo haalt je koffers(lees hier voor 1 dollar per koffer) uit je auto en loopt je voor naar je incheck. Tussendoor vroeg een aardige dame of we nog problemen hadden gehad met de auto. Nee oke have a nice trip. Het vliegtuig naar Atlanta had 10 minuten vertraging, nou dat viel mee. Deze reis verliep rustig, het was regenachtig en bewolkt en voor het eerst in drie weken hebben we het koud gehad. Gelukkig maar dan kan ik eindelijk mijn gave Mickey Mouse vest aan. Omstreeks half 4 waren we op Atlanta en om kwart over 5 gaat onze volgende vlucht. En eerdat we van gate A naar E waren met de monorail!! Snel nog maar even, om het af te leren onze laatste hamburger/ cheeseburger verorberen. Toen nog even we platselijke toilet bezoeken om daarna het vliegtuig in te gaan. Ook dat verliep vlotjes, wij naar de startbaan maar daar bleken we niet de enige te zijn. Er stond file, ja dat is om vast aan Nederland te wennen. We hebben daar zo'n 25 minuten gestaan en toen we opstijgde zagen we dat de file achter ons enorm was. Eenmaal in de lucht bleek dat mijn scherm geen films kon afspelen dus ik heb 8 uur lang bejuweled gespeeld. Na de "smakelijke" pasta or chicken (ik koos natuurlij weer het verkeerde) hebben Robin en ik nog even met haar nieuwe Barbie als Shamu trainer gespeeld. Daarna viel ze al vrij snel in slaap met haar benen op mijn schoot. Wat betekende dat ik me amper kon verroeren maar mijn kind sliep heerlijk. En daar gaat het als moeder toch om. Angelique en ik hebben geen oog dicht gedaan, Anton heeft heel even geslapen. Terug in A'dam was het koud en eerdat Anton terug was van lang parkeren (het heet niet voor nix lang) waren An en ik verkleumt. Koffers in de auto en ja die extra tas moest dus op de achterbank. Er was onderweg 8 kilometer file en daar zit je dan toch niet op te wachten. Als we naar huis gaan dan ook maar gelijk en niet in de file. Gelijk weer wennen aan de agressieve manier van rijden alles gaat weer gehaast. Daar kunnen we toch wel een voorbeeld aan de Amerikanen aan nemen. Die rijden toch een stuk rustiger dan wij hier. Thuis aangekomen zaten de oma's al gezellig op ons te wachten, en volgens mij hebben ze ons gemist....wij hun ook hoor! Nou we are back, back to reality ( de wasmachine draait inmiddels zijn vierde wasje al terwijl Anton en Robin hier op de bank een duet snurken houden. Ach het valt niet mee die jetlag.